Doeggg India!

Op het dakterras, kijkend over het ontwakende Mumbai, drink ik mijn laatste kopje koffie van deze vakantie. En verdrink even in mijn gedachten. Zeventien jaar geleden heb ik mijn hart verpand aan India, het land wat ons een prachtige dochter heeft geschonken. De afgelopen weken weer even mogen proeven aan een cultuur die ons totaal niet eigen is. Kleurrijk, prachtig India, je hebt ons betoverd! Jaren van voorbereidingen zijn hier aan vooraf gegaan, maar deze reis heeft meer gebracht dan we hadden durven hopen. Wijze levenslessen nemen we mee.

De eeuwige glimlach op het gezicht van een Indiër, in een onoverzichtelijke chaos, die nog inefficiënter is dan inefficiënt, staat op ons netvlies. Het land vol contrasten, ik heb nog nergens het contrast zo groot gezien als hier in India. De klok die ons Nederlanders elke dag in de hek hijgt, daar mogen jullie af en toe wel iets van lenen. Maar niet teveel, houd alsjeblieft de charme vast van hoe jullie met de tijd omgaan. Het was een reis vol tegenstrijdigheden. Luxe/armoede, kleurrijk/stoffig grijs, zielloosheid/geluk, chaotische miloenensteden/weergaloze groene natuur etc. Elke dag maakten we kennis met deze contrasten. En je gaat er in mee, alsof je in een film wordt meegezogen.

Deze reis had als doel de drie meiden een stukje van hun geboorteland te laten zien. Wij reisden met hun mee. Wat een voorrecht om dit met z`n allen te mogen doen. We hebben de meiden zien genieten, ze werden opgeslokt door de Indiase cultuur. Hadden geen idee wat ze konden aantreffen, maar het land heeft hun overmand. Ze nemen een rugzak aan ervaringen en belevenissen mee. Dankbaar dat we deze reis met ons hele gezin mochten doen. Genoten van Julian, die in elke stad weer vrienden heeft gemaakt. Hij ouwehoert waarachtig met het godganse vaderland weg. Wat staat die jongen toch heerlijk ongedwongen in het leven. Genoten van Lisanne, die niets wilde missen en alles opzoog wat er om haar heen gebeurde. Vol levendigheid en gezelligheid heeft ze ons omringd. Fam. Pekelder en Fam. Geuns, het was geweldig met jullie, het was een voorrecht om met jullie te reizen!

Dit was het dan! Lieve mensen, bedankt voor jullie meeleven/reacties etc. Het is zo gaaf als je in een land ver weg zit en je ziet oer-Hollandse berichtjes binnenkomen. Wat leven we toch in een ‘vernuftige’ wereld. ;-) We verlaten India lijfelijk, maar in ons hart nemen we je mee!

Doeggg India!

De Ferrari van India, oftewel...de Tuktuk

Gekkenhuis.....echt een gekkenhuis. Al duimdraaiend laten we ons van het hotel naar Jewtown brengen. Onze tuktuk-driver Shakir roept vanaf de voorbank dat de Titanic zijn lievelingsfilm is. Binnen no-time snappen we waarom. Hij laat het stuur los en en spreidt zijn armen....Whoehoe.....zingt hij. Een riksja komt ons van de andere kant tegemoet, net op tijd geeft hij een ruk aan het stuur om zijn Ferrari naar links te loodsen. Terwijl wij het hart in de keel hebben zitten, buldert Shakir het uit van het lachen.Weer een engeltje op onze schouder gehad. ;-) Een tweebaansweg wordt in no-time hier verbreedt naar een zesbaans. Elke vierkante meter wordt efficiënt gebruikt, waardoor menig spiegel sneuvelt na een ritje. En dan ga jij Shakir, hier in het chaotische, drukke verkeer de Titanic nadoen? Haha, het is net of we in een film zijn beland.

Als ze ons afzetten bij Dutch Fort, lopen we de markt op. We worden in beslag genomen door het winkelen en vergeten onze tuktuk-drivers. Die weten niet beter dan dat we het fort bezichtigen en daarna vrolijk instappen voor een volgende bezichtiging. Het wordt een duurzaam uurtje, we kopen prachtige Portugese deurknoppen voor onze nieuwe keuken. Dat wordt dus een keuken uitzoeken bij onze Indiase deurknoppen i.p.v andersom. Midden in een winkeltje krijgen Shivani en ik een klankbord-rug-sessie. Op een paar kranten moeten we op onze buik gaan liggen.... Gewoon ogen dichtdoen en niet denken aan al die bacteriën en viezigheid hier op de grond. ;-) We raken in gesprek met een groep Indiase vrouwen met kinderen, zij zijn hier ook als toerist. We zien en horen gewoon teveel, we genieten weer van alles om ons heen. Als we na twee uur een hoek om slenteren botsen we tegen onze tuktuk-drivers aan. Met bezwete, rode koppen kijken ze ons verbijsterd aan. “Waar waren jullie nou, we hebben jullie overal zitten zoeken”, roepen ze ons tien maal toe. Oeps...sorry, miscommunicatie. ;-)

De terugweg is ook weer een groot zooitje, de drivers doen wedstrijdje onderweg. Al joelend halen we elkaar in en ook dit keer is ons engeltje niet van onze zijde geweken. Gierend van het lachen komen we aan. De overgebleven kadootjes voor de straatkinderen schenken we hun. De lach op het gezicht van onze Shakir is goud waard, hij gaat er vanavond zijn kinderen mee verrassen.

We gaan nu nog even met z`n allen het zwembad onveilig maken. De overige gasten beginnen ondertussen te wennen aan onze Nederlandse bommetjes. Ik denk als we hier nog een dagje langer geweest waren geweest, ze morgen zelfs mee zouden doen. Maar dat zullen we nooit weten, want morgen vliegen we terug naar Mumbai. We willen er nog helemaal niet aan denken, maar het einde komt in zicht. Snik...

De Backwaters

Het is al laat, vandaag een kort verhaaltje. Vandaag mochten we weer “los” en hebben we ons dagje Backwaters gepakt. Op een houseboat door een prachtig, groen gebied gevaren vol palmbomen, rijstenvelden en lieflijke, gekleurde dorpjes. Langs dorpjes waar je de bevolking hun dagelijkse dingen zag doen. Vrouwen die de was in de rivier deden, mannen die zich wasten.. Prachtig om zo een stukje van het leven van de mensen te mogen zien. De foto`s zeggen genoeg. Het was in ieder geval weer genieten!

Morgen weer een dagje. Laterrrrr....

Het recht van de Indiase vrouw.

Tjiep....de eekhoorn zingt zijn lied vlak voor me in de suptropische boom en springt vrolijk in het rond, de boomwortels wapperen vlak voor mijn gezicht. `s Morgens vroeg is de binnentuin op zijn mooist, je waant je bijna in het oerwoud met al die geluiden en bomen. Wat een magisch plekje hier.
Plots wordt de oerwoudstilte overtroffen door een luchtalarm en rondvliegende helicopters. Er is hier de laatste dagen van alles aan de hand. Op nieuwjaarsdag was er door heel India een muur van 620 km vrouwen. Moslims en Hindu vrouwen vechten voor hun rechten. In de eeuwenoude cultuur hebben de vrouwen hier weinig stem. Het verandert wel door de jaren heen, de rijkere kaste is hip en modern. Maar dat beslaat maar een klein gedeelte van de bevolking. Hoe weinig de vrouw een vinger in de pap heeft is te zien aan het verhaal van Nimisha haar moeder. Wat heeft deze vrouw veel getrotseerd en wat heb ik diep, diep respect voor haar gekregen. Wat heeft ze een dappere keuze gemaakt door een veilige plek voor Nimisha te zoeken.

De ‘strijd’ van de Indiase vrouwen krijgt vandaag een vervolg. Gisteren zijn er twee vrouwen de tempel binnengedrongen op zoek naar gerechtigheid, op zoek naar een stem, op zoek naar....vul maar in. Als reactie daarop zijn er demonstraties en rellen uitgebroken. Met als gevolg dat we het hotel niet uit kunnen. Geen zorgen maken daar aan de andere kant van de oceaan hoor, we zitten hier hartstikke safe. Hier in de binnentuin horen we alleen het luchtalarm en de overvliegende helicopters. Tjonge, we rollen hier echt van het ene verhaal in het andere. :-)

Ik zie de meiden zwemmen....gelukkig en onbevangen staan ze in het leven. Hoe was hun leven verlopen als ze hier waren gebleven? Het is een als die er niet is, ze waren hier niet. Ze zijn verwesterd, maar tegelijk hebben we deze weken Indiase trekjes gezien die in hun bloed zitten. Onze prachtige, dappere meiden zijn het resultaat van 2 culturen en wat mogen ze daar verrekte trots op zijn.

Vrouwen van India...wij steunen jullie, als we eerder van jullie stroke hier in Kochi gehoord hadden dan hadden we ons bij jullie aangesloten. Stiekem denk ik dat het fijn zou zijn als jullie het de volgende keer doen als we er niet zijn. Want jullie boren ons een dagje Backwaters door de neus. ;-) Maar dat gevoel druk ik direct weer weg, deze vrouwen strijden vóór een veel groter recht. Indiase vrouwen....zet `m op!!!

Woeste mannen met baarden....in Kochi

Dekking!

De woestelingen komen er weer aan...ik waan me terug in de tijd van de middeleeuwen. Ik sta op het terras van de Waterfront Granary. Het water dat uitmondt in de zee is spiegelglad. Verderop bij de rode boei zwemmen de dolfijnen bij het ochtendgloren hun dans. Een serene rust... Wat zal dat een paar eeuwen geleden vaak anders geweest zijn. Ons land heeft een rijke historie w.b.t de zeevaart/V.O.C.. Die wilde baardmannen hebben hier zichtbaar hun voetsporen achtergelaten. Het gevecht om de specerijen ging niet zonder slag en stoot, de Portugezen en de Spanjaarden waren minstens net zo ruig. Maar ondanks de wilde doemerij-beelden die in me opkomen, hebben ze hier ook prachtige invloeden en gebouwen achtergelaten. Die dag bezichtigen we de stad, crossen met een Riskja het oude centrumdoor. En weer is het een topdag met een allervriendelijkste bevolking. We praten en lachen met ze, menigeen is in voor een praatje.

`s Avonds vieren we oud en nieuw. Op het terras is een tafel voor ons gedekt. We doen ons te goed aan een overheerlijke maaltijd van de chef-kok. ...Kwart voor twaalf.....de eigenaar roept zijn gasten bij elkaar. We mogen de boot op. Met z`n allen?...”No problem”, zegt hij. Het beeld van zinkende veerboten in Azië doemt even op, maar we zetten het verstand op nul en stappen met z`n allen het bootje van de Waterfront op. Als we net gesetteld zijn en midden op het water dobberen breekt het vuurwerk los. Twaalf uur! Iedereen wenst elkaar het goede. Moslim, Christen, Hindu....het maakt niet uit. Allen voor een, een voor allen!

Eenmaal terug op het gezellig verlichte terras van het koloniale hotel breekt het feest los. En wat voor feest! Alles zingt en danst door elkaar heen. Als uiteindelijk het tien-man tellend personeel ook mee mag doen, is de beer los. Europeanen die op de Indiase muziek dansen en de lokale bevolking die meedeint op Bloed, zweet en tranen. Wat gaaf om zo met elkaar een feest te vieren. De sfeer is amazing, iedereen geniet. Het personeel gaat helemaal los, ze dansen alsof hun leven ervan afhangt. Julian en onze meiden worden opgehaald om mee te dansen. Wat is het een prachtig gezicht als de jongelui op een Indiase dans meedansen. Uiteindelijk moeten de Indiase jongelui ook op de heartbeat van de Nederlands DJ`s mee hakken. Gaaf,gaaf,gaaf! De jongelui hebben de avond en nacht van hun leven. Ze genieten volop van het Indiaas leven.

De dag erop moeten we allemaal bijkomen. De drank vloeide rijkelijk. De eigenaar is een gelukkig man, viert elk jaar groots oud-en-nieuw. Maar zo`n feest als vannacht had hij nog nooit meegemaakt. Jammer dat het voorbij is, maar we hebben gelukkig de filmpjes nog.... ;-)

Op de melkbus in Kochi!

Dit jaar geen avondje gezelligheid aan de Veenstraat, ik mis nu de familie,slaatje en de melkbussen al ;-). Maar het wordt goedgemaakt door de chef-kok hier die overheerlijk kan koken. Ons diner wordt geserveerd op een terras wat boven zee hangt....En w.b.t het probleem met de melkbussen....ook opgelost. We hebben ze gevonden! Dat wordt knallen vanavond! Happy newyear allemaal!

Liefs,
Nimisha, Julian, Lisanne, Bert en Marian

Nagpur, de stad van de samensmelting.

Tien over vijf, de wekker gaat. Vandaag vroege start van de dag, we gaan op doorreis naar Kerala. Op naar de andere zes. Julian en Lisanne zijn door de wekker heen geslapen, maar binnen 5 minuten staan ze (aangekleed en al) bij de receptie. De airport-shuttle zet ons netjes op tijd op het vliegveld af. Als we opstijgen word ik overmand door emoties, de waterlanders zitten hoog vandaag. Doeggg Nagpur, bedankt voor de goede dagen en bedankt voor de prachtige dochter die je ons gegeven hebt. Ik mijmer weg....en bedenk wat ons toch wel niet allemaal is overkomen. In onze stoutste dromen hadden we dit scenario niet kunnen bedenken.

Prachtige dagen achter de rug. Ik heb jullie verteld over de ontmoeting met de moeder van Nimisha. Voor Nimisha is dit alles van grote waarde geweest, maar omdat het zo persoonlijk is blog ik daar verder niet over.  Ook houd ik het in deze blog bij mijn eigen verhaal, om precies dezelfde reden. 

Gisteren zijn Lisanne, Nimisha en ik naar het kindertehuis geweest waar Nimisha een dik half jaar gewoond heeft. Ook hier nog weer wat nieuwe informatie gekregen en met Purmina, de social worker nagepraat over de dag van de ontmoeting. Na het gesprek krijgen we een rondleiding door het huis. In de (slaap)kamer van de kinderen strijken we neer op een kleurig kleed op de grond en spelen met de kids. Vijf kinderen ‘liggen’ hier. Het ijs moeten we even breken, maar als we voor ze ‘In de maneschijn’ gaan zingen ontdooien ze binnen no-time en wijken ze niet meer van onze zijde. De kinderen hebben het hier goed, heel fijn om te zien. Prachtig huis, lieve verzorgsters. Nimisha wordt warm ontvangen, de verzorgsters bieden haar een roos aan. Er is er zelfs eentje bij die al vanaf het begin in Balashraya werkt en Nimisha verzorgd heeft. En dan hebben we nog Purmina, de sociaal worker. Zij is echt een schatje. 

Na een uur stappen we in de taxi op weg naar het ziekenhuis en het “oude Balashraya”. Purmina crosst met de scooter voor ons uit. Haar lange haren wapperen achter haar aan, haar kwetsbare liefheid verandert ineens in een wilde stoerheid in dit chaotische, drukke straatbeeld ;-). We komen wederom veilig aan..., alleen de spiegel van de auto heeft het niet overleefd. Een zuster onderbreekt haar werk en leidt ons rond. De Indiase gastvrijheid verdiend hier echt een lintje. Ineens staan we in de verloskamer, hij is niet meer in gebruik. Maar het ijzeren bed waar de stijgbeugels nog aan bevestigd zitten in een kille, donkere ruimte maakt dat je beelddenkend door deze kamer loopt. Ik waan me even terug naar 18 jaar geleden. Nu ik een beeld van de moeder heb omvangt me de wrangheid van haar positie op de die dag nog extra. 

Vandaag vliegen we naar Kerala en laten we Nagpur achter ons. We hebben gevonden wat we zochten. Zelfs meer dan dat. 

                                           ————————-De cirkel is rond!!———————

DE ontmoeting!

Vandaag hebben twee werelden elkaar ontmoet. Twee werelden die zo verschillend zijn, maar toch zo intens met elkaar verbonden zijn. Nimisha heeft vandaag haar biologische moeder ontmoet. Deze dappere vrouw heeft alle risico's getrotseerd om Nimisha te kunnen zien. Zo bijzonder.......Van Nimisha mocht ik dit met jullie delen. De rest moeten jullie haar zelf maar ff vragen, dan kan ze zelf bepalen wat ze wil delen. #Dankbaar!