Mumbai 2018 is werkelijkheid geworden. We gaan vandaag op belevingstocht. Drie alleraardigste taxi-chauffeurs crossen ons de stad rond onderweg naar onze eerste bezichting. Dobhi Ghat, de openbare wasserette van India. Onderweg komen we ogen tekort, we weten gewoon niet meer wat ons netvlies moet filteren. Zoveel zien we. Het is een drukte van jewelste, het lijkt wel of iedere vierkante meter bezet is met mensen. Hitte, klammigheid, uitlaatgassen, uitbundig getoeter, het is een overweldigende ervaring. De chaos is compleet op straat! ;-) 18 miljoen wonen er in deze stad, dat is meer dan alle Nederlanders bij elkaar.

Mumbai is een stad van de contrasten. De grootste sloppenwijken van Azië bevinden zich hier, 55% blijkt hier te wonen. Echter is er ook een (klein) deel stinkend rijk. Dat contrast ervaren wij vandaag ook enigszins. Armoede en rijkdom wisselen elkaar vandaag af.

In de wasserette krijgen we een rondleiding, we mogen een kijkje nemen bij een georganiseerd gebeuren waar je u tegen zegt. Niet te geloven wat een hechtiek aan ‘was’. We slenteren door de wijk heen en kijken wederom onze ogen uit.

Na de wasserette begeven we ons naar het Taj Mahal Hotel. Prachtig!! Daar gelunchd, de pizza`s en de burgers smaakten echt heel erg lekker. Tegenover het hotel staat de Gate of India. Eigenlijk moeten we terug naar de taxi, maar we krijgen nog een uurtje respijt van ze....we slenteren naar het plein. Daar treffen we een mensenmenigte aan, tjee.... We zijn echt niet de enige Westerse toeristen in Mumbai, maar vandaag lijkt het zo. Iedereen wil met ons op de foto. Julian en Lisanne zijn helemaal in trek, de blonde dollies komen niet onder de selfies uit.

Op de straat tref ik een meisje, zo mooi. Ze speelt met een paar kleine kleurige speeltjes. Ik verdrink in haar ogen. Haar moeder klamt voorbijgangers aan, in de hoop dat die iets kopen van haar kitscherige handtasjes. Ik vraag of ik een foto van haar mag maken....dat mag. Als ik haar nog eens rustig bestudeer bedenk ik, zal dit meisje naar school gaan en zal ze een dak boven haar hoofd hebben?

Nadat we de paparazzi van ons afgeschud hebben rijden we weer hotel-waarst. Op papier is niet uit te drukken wat voor indrukken vandaag hebben achtergelaten. De soms schrijnende situaties die je ziet zijn heftig. Gelukkig ook veel prachtige dingen gezien. Ieder heeft zijn hoofd volzitten als we terug zijn.

De meiden zijn terug, terug op de plek waar we ze 17 geleden hebben opgehaald. Het was aftasten hoe ze het zouden gaan ervaren, maar ze genieten met volle teugen. Als ik naar ze kijk vraag ik me af wat er in hun koppies omgaat. Maar ze ondergaan het allemaal stoer en dapper. Af en toe is iets te heftig en wordt er een hoofd afgewend. Maar bovenal...zie ik ze genieten.