Kerst vieren in India! Hoe groot kan een contrast zijn. Ik weet gewoon niet waar ik beginnen moet met het verhaal. Omdat het teveel is om allemaal op te schrijven houd ik het dit x kort. Althans dat probeer ik.

Gisteravond zijn Miranda, Annet en ik naar de kerstmis geweest. We wilden toch iets het gevoel van de kerst meekrijgen. In een straat achter ons blijkt een Katholiek kerkje te staan, tien uur is daar een nachtmis. We struinen in het donker over straat....tien minuutjes lopen. We banen ons een weg door de drukte op de stoepen, stappen over benen van daklozen die zich een plekje toegeëigend hebben langs de kant van de weg. Hoe groot is de verwarring als we daarna een laan inslaan, die versierd is met kerstverlichting en ons een weg baant naar een plein. Daar... in de wijk Kohinoor, midden in Mumbai vieren we met duizenden Indiase christenen Kerst. Als we staand met z`n allen Gloria in Excelsis Deo zingen word ik bevangen door een gevoel van gelukzaligheid.

Vandaag is het eerste kerstdag. Onze trouwe taxi-chauffeurs staan weer klaar, ze weten waar Bal Anand ligt....jaja. De rit erheen was weer een belevenis, dit is India! Het kindertehuis vinden was weer een hele happening, we worden van het kastje naar de muur gestuurd. Maakt ons allemaal niets uit, we genieten van alles wat we zien.

Bal Anand verrast ons. We beginnen de dag met thee. Een paar maken de vergissing om Indiase thee te bestellen die ze bijna kokhalzend wegdrinken omdat de vellen melk er bovenop drijven. ;-) De zwarte thee is beter en heerlijk. Na de thee krijgen we een rondleiding, we stappen de lift in. Ik waan me weer in de dag van 17 jaar geleden. Toen stapten we in diezelfde lift, op weg naar ons meisje die we die dag in onze armen zouden krijgen. Mijn hoofd duizelt van alle herinneringen die me spontaan overlopen. Op de derde etage zat ze op ons te wachten, het kleine, donkere meisje met haar felgele jurkje aan. Jurkjes heeft ze niet meer aan, die tijd is gepasseerd. Maar ze staat naast ons en bekijkt het nu van dezelfde kant als ons.

We komen op de afdeling met de kindjes. Prachtig, ze lachen....ze zingen. Het doet me zo goed om ze zo stralend te zien. Een verzorgster staart naar Nimisha. De vrouw blijkt een van haar vaste verzorgster te zijn geweest. Ze komt op Nimisha af en streelt haar over de wang en het haar. Ik kan er niets van verstaan, alleen de woorden: God bless you, Nimisha...

Eenmaal beneden arriveren Sulu en Madhevi. Het is een warm weerzien. We dineren met z`n allen. En dit jaar is het geen biefstuk met champignonsaus, maar Chicken Masala. Heerlijk!

Ik kan niet goed beschrijven wat er toch allemaal gebeurd is, we zijn om half 12 vertrokken vanuit het hotel en kwamen er om 9 uur `s avonds weer in. Maar we zijn een dagje volledig opgeslokt door Bal Anand. We spelen buiten met de kinderen, we zingen met ze...we eten suikerspin met ze mee. Voor hun is het vandaag ook 1 groot feest. We geven ons over aan de maatstaven van de Indiase tijd en laten het maar over ons heenkomen.

Ineens is het zover....we worden per gezin naar binnen geroepen en mogen in gesprek met Sulu en Madhevi. We zijn tenslotte op rootsreis. In de hoop dat we nog iets meer te horen krijgen over de roots van de meiden. Nimisha heeft van te voren een zoekvraag neergelegd, dat mag als je 18 bent. Echter houden wij geen rekening met het verkrijgen van informatie. Er is al eens eerder met man en macht geprobeerd informatie vrij te krijgen toen Nimisha ernstig ziek was en de artsen graag wilden weten of haar ziek-zijn genetisch bepaald was. Informatie was er toen niet en er werd ook gelijk bijgezegd dat we er maar rekening mee moesten houden dat dat er in de toekomst dan ook niet zou zijn.

En toch....de zoekvraag. Nimisha staat er nuchter in, zoals ze bij alles in het leven staat. Komt het, dan komt het. Komt het niet, dan komt het niet. Ik geloof dat ik er meer de kriebels van heb. Want stel je voor dat er toch informatie door de jaren vrijgegeven mag worden. En als ik dan diep van binnen kijk, zou ik het liefst Nimisha haar moeder willen bedanken voor wat ze ons geschonken heeft. Haar Indiaas prinsesje heeft ons leven verrijkt op een manier die zijn weerga niet kent. En wat zou ik haar graag willen laten zien wat voor prachtig kind ze ooit op de wereld heeft gezet. Tegelijkertijd kan ik wel van alles wensen, maar besef ik me ook dat in India de kans zo ontzettend klein dat deze ontmoeting gerealiseerd kan worden.Wij zijn aan de beurt, de Pekeltjes zijn net geweest. We stappen het kantoortje binnen. In het uur dat volgt staat even onze wereld op de kop. Er zijn nieuwe ontwikkelingen. Madhevi reist de 28e met ons mee naar Nagpur. Er is een kans dat.....slik. Hoe het zich verder ontwikkelt moet de komende dagen uitwijzen.

Ik zet de knop even om tijdens dit schrijven. We gaan verder met de dag...we genieten! We lachen, we pinken een traantje weg. Het is een rollercoaster aan gevoelens en ervaringen en belevenissen. Op het eind van de dag krijgen we allemaal de kerstmuts op en gaan we met z`n allen op de foto. Omhelzend nemen we afscheid van elkaar. Bal Anand, je was vandaag geweldig. Bedankt voor wat jullie ons vandaag hebben gegeven.

Op terugweg komen we weer in de chaos van Mumbai, in het donker rijden we terug. We staan om de haverklap stil. Ik zit met Annet en Shivani achterin, we hebben de kerstmuts nog op. We blazen met onze bellenblaas magische belletjes in de lucht. De rariteit hier midden in het chaotische verkeer met een kerstmuts op werkt ons op de lachspieren. Zo erg dat we zo verschrikkelijk de slappe lach krijgen dat zelfs de taxi-chauffeur met ons meedoet en ook niet meer kan stoppen. De ontlading aan spanningen en emoties kunnen zo mooi hun weg naar buiten waden.

Kerst...het feest van het licht! En dat was het vandaag...