Tweede kerstdag maken we ons met z`n zessen op voor de sloppenwijken, oftewel de Slumdogs. Rhakesh leidt ons rond, het hotel heeft hem voor ons geregeld. Alleen kun je de sloppenwijken niet in, dat zou hartstikke onveilig zijn. Maar met Rhakesh aan onze zijde durven we het aan.

We belanden in een sloppenwijk die van oorsprong Islamitisch is, hier wonen 1 miljoen mensen. We struinen door de smalle straatjes, mogen een kijkje nemen in de “keuken” van de inwoners. Alles is piepklein,nauw en stinkend. Claustrofobisch word je ervan, als je het nog niet bent. En toch ben ik verrast, wat een vernuftig gebeuren hier. Ze draaien hier hun eigen toko, met een eigen bakkerij/fabriekjes/schooltjes/klinieken. Niet te geloven! Je zou bijna de neiging hebben om het te romantiseren...niet doen! De mensen zien geen daglicht waar ze wonen, de ratten lopen langs ze heen. Doelloos kijken veel mensen voor zich uit. Er valt me op dat er geen enkele uitdrukking in zit. Leven ze hun dag uit omdat ze niets anders kunnen en zit er echt geen leven meer in hun ziel, of wat is dit toch?!
Toch blij dat we dit met eigen ogen hebben kunnen zien omdat het niet alleen kommer en kwel was, er was ook een saamhorigheid die het draaglijk lijkt te houden. We mochten geen foto`s maken in de nauwe steegjes van de Slumdog. Maar het staat op ons netvlies...

Van de slumdogs komen we een paar uur later in het shoppingcentrum terecht. Vijf minuutjes met de Riksja. Tjonge, wat een tegenvaller. Een kitscherig, over de top winkelgebeuren met alle merken die je ook bij ons in Nederland kan krijgen. Dit vond ik zo geen India. Ik werd er kriegelig van, het was een lawaai van jewelste. Kermisattracties in een holle hal, elke bezoeker liep met een telefoon aan zijn oor. Pfff, ik kon iedereen wel een klap aan de kop geven die ik tegenkwam. Haha, niet gedaan hoor. ;-) Toen we de Riksja weer in wilden stappen gingen de drivers bijna met elkaar op de vuist en zetten ze ons af waar we zelf bijstaan. Maar ze hebben ons weer veilig afgeleverd bij het hotel, dat dan wel weer.

Vanmorgen met de meiden naar het Holy Spirit Hospital geweest, op bezoek bij zuster Hermenelda. Zij is 56 jaar geleden, met een missie, vanuit Duitsland vertrokken richting Mumbai. Al onze drie meiden hebben maanden in het Hospital gelegen, zij heeft ze alle 3 verpleegd. Als we het kamertje binnenkomen krijgt ze bijna een rolberoerte. Ze had namelijk alleen de meiden verwacht, maar ja...wil je onze meiden, dan krijg je de ouders er ook bij. Zo werkt dat bij ons. Ze is ver in de tachtig...schakelen kost iets meer tijd. Maar wat vindt ze het leuk, ze geniet!! En wij met haar. We bedanken haar voor de goede zorgen die ze 17 jaar geleden aan onze meiden heeft gegeven. Wat doet het haar goed om ze te zien. Na een uur merken we dat ze moe wordt, ze wordt wat korter op de adem. Ze weet zelf van geen ophouden, plakboeken komen uit de kasten en ze blijft maar doorpraten. Maar we voelen aan dat we er een eind aan moeten breien.

Als we afscheid nemen zegent ze de meiden op een prachtige manier. Ik kreeg het er steenkoud van. Wat een mooie, prachtige, pure vrouw. Haar hemelse missie is geslaagd! Krakkemikkig loopt ze met haar stok mee naar de deur en zwaait ons uit tot ze ons niet meer kan zien. Zuster Hermenelda, bedankt dat we even langs mochten komen, dit was tijdens ons Mumbai-dagen de kers op de taart.