Tien over vijf, de wekker gaat. Vandaag vroege start van de dag, we gaan op doorreis naar Kerala. Op naar de andere zes. Julian en Lisanne zijn door de wekker heen geslapen, maar binnen 5 minuten staan ze (aangekleed en al) bij de receptie. De airport-shuttle zet ons netjes op tijd op het vliegveld af. Als we opstijgen word ik overmand door emoties, de waterlanders zitten hoog vandaag. Doeggg Nagpur, bedankt voor de goede dagen en bedankt voor de prachtige dochter die je ons gegeven hebt. Ik mijmer weg....en bedenk wat ons toch wel niet allemaal is overkomen. In onze stoutste dromen hadden we dit scenario niet kunnen bedenken.

Prachtige dagen achter de rug. Ik heb jullie verteld over de ontmoeting met de moeder van Nimisha. Voor Nimisha is dit alles van grote waarde geweest, maar omdat het zo persoonlijk is blog ik daar verder niet over.  Ook houd ik het in deze blog bij mijn eigen verhaal, om precies dezelfde reden. 

Gisteren zijn Lisanne, Nimisha en ik naar het kindertehuis geweest waar Nimisha een dik half jaar gewoond heeft. Ook hier nog weer wat nieuwe informatie gekregen en met Purmina, de social worker nagepraat over de dag van de ontmoeting. Na het gesprek krijgen we een rondleiding door het huis. In de (slaap)kamer van de kinderen strijken we neer op een kleurig kleed op de grond en spelen met de kids. Vijf kinderen ‘liggen’ hier. Het ijs moeten we even breken, maar als we voor ze ‘In de maneschijn’ gaan zingen ontdooien ze binnen no-time en wijken ze niet meer van onze zijde. De kinderen hebben het hier goed, heel fijn om te zien. Prachtig huis, lieve verzorgsters. Nimisha wordt warm ontvangen, de verzorgsters bieden haar een roos aan. Er is er zelfs eentje bij die al vanaf het begin in Balashraya werkt en Nimisha verzorgd heeft. En dan hebben we nog Purmina, de sociaal worker. Zij is echt een schatje. 

Na een uur stappen we in de taxi op weg naar het ziekenhuis en het “oude Balashraya”. Purmina crosst met de scooter voor ons uit. Haar lange haren wapperen achter haar aan, haar kwetsbare liefheid verandert ineens in een wilde stoerheid in dit chaotische, drukke straatbeeld ;-). We komen wederom veilig aan..., alleen de spiegel van de auto heeft het niet overleefd. Een zuster onderbreekt haar werk en leidt ons rond. De Indiase gastvrijheid verdiend hier echt een lintje. Ineens staan we in de verloskamer, hij is niet meer in gebruik. Maar het ijzeren bed waar de stijgbeugels nog aan bevestigd zitten in een kille, donkere ruimte maakt dat je beelddenkend door deze kamer loopt. Ik waan me even terug naar 18 jaar geleden. Nu ik een beeld van de moeder heb omvangt me de wrangheid van haar positie op de die dag nog extra. 

Vandaag vliegen we naar Kerala en laten we Nagpur achter ons. We hebben gevonden wat we zochten. Zelfs meer dan dat. 

                                           ————————-De cirkel is rond!!———————