Gekkenhuis.....echt een gekkenhuis. Al duimdraaiend laten we ons van het hotel naar Jewtown brengen. Onze tuktuk-driver Shakir roept vanaf de voorbank dat de Titanic zijn lievelingsfilm is. Binnen no-time snappen we waarom. Hij laat het stuur los en en spreidt zijn armen....Whoehoe.....zingt hij. Een riksja komt ons van de andere kant tegemoet, net op tijd geeft hij een ruk aan het stuur om zijn Ferrari naar links te loodsen. Terwijl wij het hart in de keel hebben zitten, buldert Shakir het uit van het lachen.Weer een engeltje op onze schouder gehad. ;-) Een tweebaansweg wordt in no-time hier verbreedt naar een zesbaans. Elke vierkante meter wordt efficiënt gebruikt, waardoor menig spiegel sneuvelt na een ritje. En dan ga jij Shakir, hier in het chaotische, drukke verkeer de Titanic nadoen? Haha, het is net of we in een film zijn beland.

Als ze ons afzetten bij Dutch Fort, lopen we de markt op. We worden in beslag genomen door het winkelen en vergeten onze tuktuk-drivers. Die weten niet beter dan dat we het fort bezichtigen en daarna vrolijk instappen voor een volgende bezichtiging. Het wordt een duurzaam uurtje, we kopen prachtige Portugese deurknoppen voor onze nieuwe keuken. Dat wordt dus een keuken uitzoeken bij onze Indiase deurknoppen i.p.v andersom. Midden in een winkeltje krijgen Shivani en ik een klankbord-rug-sessie. Op een paar kranten moeten we op onze buik gaan liggen.... Gewoon ogen dichtdoen en niet denken aan al die bacteriën en viezigheid hier op de grond. ;-) We raken in gesprek met een groep Indiase vrouwen met kinderen, zij zijn hier ook als toerist. We zien en horen gewoon teveel, we genieten weer van alles om ons heen. Als we na twee uur een hoek om slenteren botsen we tegen onze tuktuk-drivers aan. Met bezwete, rode koppen kijken ze ons verbijsterd aan. “Waar waren jullie nou, we hebben jullie overal zitten zoeken”, roepen ze ons tien maal toe. Oeps...sorry, miscommunicatie. ;-)

De terugweg is ook weer een groot zooitje, de drivers doen wedstrijdje onderweg. Al joelend halen we elkaar in en ook dit keer is ons engeltje niet van onze zijde geweken. Gierend van het lachen komen we aan. De overgebleven kadootjes voor de straatkinderen schenken we hun. De lach op het gezicht van onze Shakir is goud waard, hij gaat er vanavond zijn kinderen mee verrassen.

We gaan nu nog even met z`n allen het zwembad onveilig maken. De overige gasten beginnen ondertussen te wennen aan onze Nederlandse bommetjes. Ik denk als we hier nog een dagje langer geweest waren geweest, ze morgen zelfs mee zouden doen. Maar dat zullen we nooit weten, want morgen vliegen we terug naar Mumbai. We willen er nog helemaal niet aan denken, maar het einde komt in zicht. Snik...