Een dag vol rariteiten...

Tweede kerstdag maken we ons met z`n zessen op voor de sloppenwijken, oftewel de Slumdogs. Rhakesh leidt ons rond, het hotel heeft hem voor ons geregeld. Alleen kun je de sloppenwijken niet in, dat zou hartstikke onveilig zijn. Maar met Rhakesh aan onze zijde durven we het aan.

We belanden in een sloppenwijk die van oorsprong Islamitisch is, hier wonen 1 miljoen mensen. We struinen door de smalle straatjes, mogen een kijkje nemen in de “keuken” van de inwoners. Alles is piepklein,nauw en stinkend. Claustrofobisch word je ervan, als je het nog niet bent. En toch ben ik verrast, wat een vernuftig gebeuren hier. Ze draaien hier hun eigen toko, met een eigen bakkerij/fabriekjes/schooltjes/klinieken. Niet te geloven! Je zou bijna de neiging hebben om het te romantiseren...niet doen! De mensen zien geen daglicht waar ze wonen, de ratten lopen langs ze heen. Doelloos kijken veel mensen voor zich uit. Er valt me op dat er geen enkele uitdrukking in zit. Leven ze hun dag uit omdat ze niets anders kunnen en zit er echt geen leven meer in hun ziel, of wat is dit toch?!
Toch blij dat we dit met eigen ogen hebben kunnen zien omdat het niet alleen kommer en kwel was, er was ook een saamhorigheid die het draaglijk lijkt te houden. We mochten geen foto`s maken in de nauwe steegjes van de Slumdog. Maar het staat op ons netvlies...

Van de slumdogs komen we een paar uur later in het shoppingcentrum terecht. Vijf minuutjes met de Riksja. Tjonge, wat een tegenvaller. Een kitscherig, over de top winkelgebeuren met alle merken die je ook bij ons in Nederland kan krijgen. Dit vond ik zo geen India. Ik werd er kriegelig van, het was een lawaai van jewelste. Kermisattracties in een holle hal, elke bezoeker liep met een telefoon aan zijn oor. Pfff, ik kon iedereen wel een klap aan de kop geven die ik tegenkwam. Haha, niet gedaan hoor. ;-) Toen we de Riksja weer in wilden stappen gingen de drivers bijna met elkaar op de vuist en zetten ze ons af waar we zelf bijstaan. Maar ze hebben ons weer veilig afgeleverd bij het hotel, dat dan wel weer.

Vanmorgen met de meiden naar het Holy Spirit Hospital geweest, op bezoek bij zuster Hermenelda. Zij is 56 jaar geleden, met een missie, vanuit Duitsland vertrokken richting Mumbai. Al onze drie meiden hebben maanden in het Hospital gelegen, zij heeft ze alle 3 verpleegd. Als we het kamertje binnenkomen krijgt ze bijna een rolberoerte. Ze had namelijk alleen de meiden verwacht, maar ja...wil je onze meiden, dan krijg je de ouders er ook bij. Zo werkt dat bij ons. Ze is ver in de tachtig...schakelen kost iets meer tijd. Maar wat vindt ze het leuk, ze geniet!! En wij met haar. We bedanken haar voor de goede zorgen die ze 17 jaar geleden aan onze meiden heeft gegeven. Wat doet het haar goed om ze te zien. Na een uur merken we dat ze moe wordt, ze wordt wat korter op de adem. Ze weet zelf van geen ophouden, plakboeken komen uit de kasten en ze blijft maar doorpraten. Maar we voelen aan dat we er een eind aan moeten breien.

Als we afscheid nemen zegent ze de meiden op een prachtige manier. Ik kreeg het er steenkoud van. Wat een mooie, prachtige, pure vrouw. Haar hemelse missie is geslaagd! Krakkemikkig loopt ze met haar stok mee naar de deur en zwaait ons uit tot ze ons niet meer kan zien. Zuster Hermenelda, bedankt dat we even langs mochten komen, dit was tijdens ons Mumbai-dagen de kers op de taart.

Gloria in Excelsis Deo...in de Kohinoor en Bal Anand!

Kerst vieren in India! Hoe groot kan een contrast zijn. Ik weet gewoon niet waar ik beginnen moet met het verhaal. Omdat het teveel is om allemaal op te schrijven houd ik het dit x kort. Althans dat probeer ik.

Gisteravond zijn Miranda, Annet en ik naar de kerstmis geweest. We wilden toch iets het gevoel van de kerst meekrijgen. In een straat achter ons blijkt een Katholiek kerkje te staan, tien uur is daar een nachtmis. We struinen in het donker over straat....tien minuutjes lopen. We banen ons een weg door de drukte op de stoepen, stappen over benen van daklozen die zich een plekje toegeëigend hebben langs de kant van de weg. Hoe groot is de verwarring als we daarna een laan inslaan, die versierd is met kerstverlichting en ons een weg baant naar een plein. Daar... in de wijk Kohinoor, midden in Mumbai vieren we met duizenden Indiase christenen Kerst. Als we staand met z`n allen Gloria in Excelsis Deo zingen word ik bevangen door een gevoel van gelukzaligheid.

Vandaag is het eerste kerstdag. Onze trouwe taxi-chauffeurs staan weer klaar, ze weten waar Bal Anand ligt....jaja. De rit erheen was weer een belevenis, dit is India! Het kindertehuis vinden was weer een hele happening, we worden van het kastje naar de muur gestuurd. Maakt ons allemaal niets uit, we genieten van alles wat we zien.

Bal Anand verrast ons. We beginnen de dag met thee. Een paar maken de vergissing om Indiase thee te bestellen die ze bijna kokhalzend wegdrinken omdat de vellen melk er bovenop drijven. ;-) De zwarte thee is beter en heerlijk. Na de thee krijgen we een rondleiding, we stappen de lift in. Ik waan me weer in de dag van 17 jaar geleden. Toen stapten we in diezelfde lift, op weg naar ons meisje die we die dag in onze armen zouden krijgen. Mijn hoofd duizelt van alle herinneringen die me spontaan overlopen. Op de derde etage zat ze op ons te wachten, het kleine, donkere meisje met haar felgele jurkje aan. Jurkjes heeft ze niet meer aan, die tijd is gepasseerd. Maar ze staat naast ons en bekijkt het nu van dezelfde kant als ons.

We komen op de afdeling met de kindjes. Prachtig, ze lachen....ze zingen. Het doet me zo goed om ze zo stralend te zien. Een verzorgster staart naar Nimisha. De vrouw blijkt een van haar vaste verzorgster te zijn geweest. Ze komt op Nimisha af en streelt haar over de wang en het haar. Ik kan er niets van verstaan, alleen de woorden: God bless you, Nimisha...

Eenmaal beneden arriveren Sulu en Madhevi. Het is een warm weerzien. We dineren met z`n allen. En dit jaar is het geen biefstuk met champignonsaus, maar Chicken Masala. Heerlijk!

Ik kan niet goed beschrijven wat er toch allemaal gebeurd is, we zijn om half 12 vertrokken vanuit het hotel en kwamen er om 9 uur `s avonds weer in. Maar we zijn een dagje volledig opgeslokt door Bal Anand. We spelen buiten met de kinderen, we zingen met ze...we eten suikerspin met ze mee. Voor hun is het vandaag ook 1 groot feest. We geven ons over aan de maatstaven van de Indiase tijd en laten het maar over ons heenkomen.

Ineens is het zover....we worden per gezin naar binnen geroepen en mogen in gesprek met Sulu en Madhevi. We zijn tenslotte op rootsreis. In de hoop dat we nog iets meer te horen krijgen over de roots van de meiden. Nimisha heeft van te voren een zoekvraag neergelegd, dat mag als je 18 bent. Echter houden wij geen rekening met het verkrijgen van informatie. Er is al eens eerder met man en macht geprobeerd informatie vrij te krijgen toen Nimisha ernstig ziek was en de artsen graag wilden weten of haar ziek-zijn genetisch bepaald was. Informatie was er toen niet en er werd ook gelijk bijgezegd dat we er maar rekening mee moesten houden dat dat er in de toekomst dan ook niet zou zijn.

En toch....de zoekvraag. Nimisha staat er nuchter in, zoals ze bij alles in het leven staat. Komt het, dan komt het. Komt het niet, dan komt het niet. Ik geloof dat ik er meer de kriebels van heb. Want stel je voor dat er toch informatie door de jaren vrijgegeven mag worden. En als ik dan diep van binnen kijk, zou ik het liefst Nimisha haar moeder willen bedanken voor wat ze ons geschonken heeft. Haar Indiaas prinsesje heeft ons leven verrijkt op een manier die zijn weerga niet kent. En wat zou ik haar graag willen laten zien wat voor prachtig kind ze ooit op de wereld heeft gezet. Tegelijkertijd kan ik wel van alles wensen, maar besef ik me ook dat in India de kans zo ontzettend klein dat deze ontmoeting gerealiseerd kan worden.Wij zijn aan de beurt, de Pekeltjes zijn net geweest. We stappen het kantoortje binnen. In het uur dat volgt staat even onze wereld op de kop. Er zijn nieuwe ontwikkelingen. Madhevi reist de 28e met ons mee naar Nagpur. Er is een kans dat.....slik. Hoe het zich verder ontwikkelt moet de komende dagen uitwijzen.

Ik zet de knop even om tijdens dit schrijven. We gaan verder met de dag...we genieten! We lachen, we pinken een traantje weg. Het is een rollercoaster aan gevoelens en ervaringen en belevenissen. Op het eind van de dag krijgen we allemaal de kerstmuts op en gaan we met z`n allen op de foto. Omhelzend nemen we afscheid van elkaar. Bal Anand, je was vandaag geweldig. Bedankt voor wat jullie ons vandaag hebben gegeven.

Op terugweg komen we weer in de chaos van Mumbai, in het donker rijden we terug. We staan om de haverklap stil. Ik zit met Annet en Shivani achterin, we hebben de kerstmuts nog op. We blazen met onze bellenblaas magische belletjes in de lucht. De rariteit hier midden in het chaotische verkeer met een kerstmuts op werkt ons op de lachspieren. Zo erg dat we zo verschrikkelijk de slappe lach krijgen dat zelfs de taxi-chauffeur met ons meedoet en ook niet meer kan stoppen. De ontlading aan spanningen en emoties kunnen zo mooi hun weg naar buiten waden.

Kerst...het feest van het licht! En dat was het vandaag...

Mumbai

Mumbai 2018 is werkelijkheid geworden. We gaan vandaag op belevingstocht. Drie alleraardigste taxi-chauffeurs crossen ons de stad rond onderweg naar onze eerste bezichting. Dobhi Ghat, de openbare wasserette van India. Onderweg komen we ogen tekort, we weten gewoon niet meer wat ons netvlies moet filteren. Zoveel zien we. Het is een drukte van jewelste, het lijkt wel of iedere vierkante meter bezet is met mensen. Hitte, klammigheid, uitlaatgassen, uitbundig getoeter, het is een overweldigende ervaring. De chaos is compleet op straat! ;-) 18 miljoen wonen er in deze stad, dat is meer dan alle Nederlanders bij elkaar.

Mumbai is een stad van de contrasten. De grootste sloppenwijken van Azië bevinden zich hier, 55% blijkt hier te wonen. Echter is er ook een (klein) deel stinkend rijk. Dat contrast ervaren wij vandaag ook enigszins. Armoede en rijkdom wisselen elkaar vandaag af.

In de wasserette krijgen we een rondleiding, we mogen een kijkje nemen bij een georganiseerd gebeuren waar je u tegen zegt. Niet te geloven wat een hechtiek aan ‘was’. We slenteren door de wijk heen en kijken wederom onze ogen uit.

Na de wasserette begeven we ons naar het Taj Mahal Hotel. Prachtig!! Daar gelunchd, de pizza`s en de burgers smaakten echt heel erg lekker. Tegenover het hotel staat de Gate of India. Eigenlijk moeten we terug naar de taxi, maar we krijgen nog een uurtje respijt van ze....we slenteren naar het plein. Daar treffen we een mensenmenigte aan, tjee.... We zijn echt niet de enige Westerse toeristen in Mumbai, maar vandaag lijkt het zo. Iedereen wil met ons op de foto. Julian en Lisanne zijn helemaal in trek, de blonde dollies komen niet onder de selfies uit.

Op de straat tref ik een meisje, zo mooi. Ze speelt met een paar kleine kleurige speeltjes. Ik verdrink in haar ogen. Haar moeder klamt voorbijgangers aan, in de hoop dat die iets kopen van haar kitscherige handtasjes. Ik vraag of ik een foto van haar mag maken....dat mag. Als ik haar nog eens rustig bestudeer bedenk ik, zal dit meisje naar school gaan en zal ze een dak boven haar hoofd hebben?

Nadat we de paparazzi van ons afgeschud hebben rijden we weer hotel-waarst. Op papier is niet uit te drukken wat voor indrukken vandaag hebben achtergelaten. De soms schrijnende situaties die je ziet zijn heftig. Gelukkig ook veel prachtige dingen gezien. Ieder heeft zijn hoofd volzitten als we terug zijn.

De meiden zijn terug, terug op de plek waar we ze 17 geleden hebben opgehaald. Het was aftasten hoe ze het zouden gaan ervaren, maar ze genieten met volle teugen. Als ik naar ze kijk vraag ik me af wat er in hun koppies omgaat. Maar ze ondergaan het allemaal stoer en dapper. Af en toe is iets te heftig en wordt er een hoofd afgewend. Maar bovenal...zie ik ze genieten.

De vliegreis!

We vliegen....vliegen...Heb ondertussen ontzag gekregen voor dit werkwoord. Bij ons ging er in ieder geval heel wat aan vooraf, voordat we de lucht in konden. Dwarsliggende visums, ontbrekende stempels, online-systemen die niet meewerken. De juffrouw van de incheckbalie liet me vanmorgen nog even zweten, “er ontbreekt een stempel bij uw visum..”, begint ze de conversatie. “Ja klopt, antwoordde ik. Maar het visumbureau zegt dat dat geen probleem is” “Kan het visumbureau wel zeggen”. zegt ze, “maar je moet een nieuwe aanvragen.” Ja ja, alsof dat zomaar even gaat, vliegtuig vertrekt over dikke 2 uur, Truus....Collega supervisitator wordt erbij gehaald, het loopt met een sisser af en ik mag uiteindelijk toch mee met de overige tien het vliegtuig in.

Eerste vlucht is een krappe bedoeling, maar duurt gelukkig maar een uurtje. Tijd vliegt voorbij....En dan begint het echte werk, in Londen stappen we in voor de vlucht naar Mumbai. Prachtig vliegtuig, een 777-300. Blijkt net opgeknapt van binnen. We installeren ons en maken ons op voor een lange 9 uur. We zitten nog niet eens in de lucht of de hele boel begint al te trillen en te heisteren. Het lijkt wel of we in een luchtzak zitten. Echter staan we nog aan de grond. Dat geheister is 9 uur lang doorgegaan, ik bleek een spastische man voor me te hebben. Hij kon nog geen minuut stil zitten, stoel naar voren...stoel naar achteren. Had hij de stoel stil, begon ie zelf de trillen. En werkelijk waar, zo is het 9 uur doorgegaan. Die man kan er natuurlijk niets aan doen, maar ik zou er zelf heisterig van worden....Foi, wat lastig zo`n buurman.

In het vliegtuig is het een wirwar van bijna alleen maar Indiase mensen. Wij, de blanke Hollanders, zijn uitzondering op de regel. Ik vraag aan Nimis, jij voelt je vast wel thuis in dit vliegtuig. Ik zei het gekscherend, maar er zat wel een kern van waarheid in. Het lijkt mij heerlijk als de mensen om je heen net zo groot zijn als jou en dezelfde kleur hebben. Maar voor Nimisha geldt deze logica niet, blijkt aan haar reactie. Ben heel benieuwd of India straks wat bij haar los gaat maken op dit gebied. Ze is zo ver-hollandst. ;-)

Nanoot: We zijn ondertussen veilig geland en aangekomen in het hotel. De taxirit was weer een hele belevenis zo door de donkere nacht van Mumbai. Morgen gaat ons India-avontuur dan ECHT beginnen.

Foto: Irak bij nacht....van bovenaf.

De tijd schrijdt voort....

DE TIJD SCHRIJDT VOORT……

Ik word er ondertussen toch wel wat kriebelig van, het komt aardig dichtbij. De voorbereidingen van de reis brengen normaliter zoveel plezier. Echter niet alles. Pfff, wat een gedoe met die vaccinaties en de visums. Tegenwoordig kun je alles online aanvragen en hoef je niet meer perse naar de ambassade in den Haag, de website zegt….: het is geregeld in 5 minuten. Kat in bakkie….5 x 5 minuten is 25 min, rond ik het af naar boven…half uurtje dus. Trap d`r niet hoor, het heeft me 7 uur gekost om 5 visums aan te vragen. Volgende keer jakkeren we maar weer ouderwets naar de ambassade, kon nog wel eens relaxter zijn dan de online-versie met: (volgens hun) ontbrekende dossiernummers, onacceptabele kleurenscans/vastlopende programma`s etc.

De vaccinaties gingen ook niet zonder slag of stoot. Iedereen gevaccineerd voor de Buiktyfus, behalve Julian en Nimisha. De arts vond het tijdens hun consult niet nodig, een week later ‘ouwehoeren’ ze allemaal weer anders, met als gevolg dat Juul en Nimisha het ontbrekende vaccin ook nog maar moeten ophalen.

Nu de koffers nog..., gaan we ondertussen ook maar eens mee beginnen. We mogen maar 15 kg aan bagage meenemen. We gaan niet op wintersport, dus dat scheelt weer wat kg, maar de koffer weegt ook al 4 kg, dus al met al maar 11 kg aan inhoud wat we daarin mogen stoppen. Dat wordt nog wat, want we gaan richting India. Prachtig land, maar wel met onbekende eetgewoonten. Ikzelf ben dol op Indiaas eten, als het aan mij lag raakte ik nooit geen gekookte aardappel meer aan. Maar we hebben er een paar bij, die iets hebben van: wat een boer niet kent, dat vret ie niet.... ;-) In India kennen ze geen Hutspot en Boerenkool met worst, dus elk hoekje en "onsje" over in de koffer zal gevuld worden met koeken/repen en Bifi-worstjes. Dus....volgende uitdaging: het vullen van de koffers! Zal me niets verbazen of dat wordt een verhaal wat blog-waardig zal zijn.

Ons reisschema:
23-12: Amsterdam - Mumbai

24-12: Mumbai ( de stad van de tegenstellingen)

25-12: Bezoek Bal Anand (kindertehuis)

27-12: Mumbai - Nagpur

28/29-12: Nagpur (geboorteplaats Nimisha)

30-12: Nagpur - Mumbai - Kochi

30-12 t.m. 06-01 verblijven we in de provincie Kerala.

06-01: Kochi - Mumbai

07-01: Mumbai - Amsterdam (na middernacht terug in de Koekoek)

08-01: Knuffelronde met Senna/Bo/Truus/Neeltje/Emma en Gerrit

Welkom op mijn Reislog!

Lieve allemaal,

Welkom op mijn reisblog!

November....ik zie het boven in de tijdslijn staan. Nog drie weekjes en dan rollen we december in. De maand van de pepernoten, kerstballen en de rollades. Maar voor ons, bovenal de maand waarin we een prachtige reis hopen te maken. We gaan op rootsreis naar het land van onze dochter. Het is in december precies 17 jaar geleden dat we haar in onze armen sloten. Ik zie mezelf nog zo haar kamertje van het kindertehuis inlopen. Met bonkend hart…, we hadden zo naar dat moment uitgekeken. We moesten het al 7 maand met alleen de foto`s doen, maar het moment brak aan dat we haar eindelijk, maar dan ook echt eindelijk zelf in onze armen kregen, mochten vasthouden en knuffelen. `k Zie haar nog zo zitten op de commode. De donkerbruine kijkers stonden in fel contrast met het fel gele jurkje wat ze aan had. Dat eerste moment staat in mijn geheugen gegrift en raak ik nooit meer kwijt. Dat kleine, donkere meisje met dat gele jurkje heeft ons leven zo verrijkt. Dat is met geen woorden uit te drukken. Het land dat ons een Indiaas prinsesje heeft gegeven, gaan we nu opnieuw bezoeken. Bijzonder dat we deze reis met ons hele gezin gaan maken. Julian was er 17 jaar geleden ook bij toen we Nimisha gingen ophalen en gaat nu ook mee. Kostbaar om dit met z`n allen te mogen doen.

India....here we come!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens onze India-reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reisblog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Marian

Kortsluiten reis.

Wekenlang hebben we elkaar virtueel en telefonisch gesproken. De reis 'op afstand' met elkaar geregeld. Dat dit zo kan...., vernuftig systeem. Vandaag komen we dan eindelijk bij elkaar en zullen we elkaar weer eens in levende lijve treffen. We gaan de reis doornemen.De Geuntjes en Pekeldertjes komen richting IJsselmuiden, zo kunnen Juul en Lisanne ook aanschuiven. Helemaal fijn zodat ze Lisanne ook kunnen ontmoeten.
De reis van 2001/2002 was zonder haar, maar de klokt tikt door en Juul heeft haar gevangen en lijkt haar niet meer los te laten. ;-) Mooi om dan met elkaar deze reis te kunnen maken. Voor Juul was het een grote wens om haar mee te kunnen nemen. Begrijpelijk, de meiden zijn hardstikke gek met Julian, maar hij is dan toch een beetje de uitzondering op de regel. Dus...zoals gezegd, tijdens de BBQ hebben ze elkaar voor het eerst ontmoet. En dat beviel...!

De meiden zijn ondertussen zeventien jaar. Al die jaren hebben we contact gehouden met elkaar. Uniek dat ze zo`n bijzondere band met elkaar hebben, ze zijn als zusjes voor elkaar. De band die wij als ouders hebben is ook veranderd, begon het ooit omdat we door de meiden met elkaar verweven waren, ondertussen is er ook tussen ons (de ouders) een vriendschap ontstaan.

De mannen zitten binnen naar de F1 te kijken, wij de vrouwen kletsen wat onder de kastanjeboom. Het is een prachtige zomerse zondag. Nippend aan een glas rose halen we herinneringen op. Ineens valt onze blik op de meiden. Ze staan met z`n 3-en hele gesprekken te houden. Prachtig om te zien hoe ze de draad direct weer oppakken. We zien ze lachen, dollen en praten. We kijken elkaar alle drie aan en beseffen ons, hoe bijzonder dit is. Het raakt me, achter dat raken zit een heel verhaal.... Wat hoop ik dat ze de band, die ze nu hebben, altijd vast weten te houden.

Voor in de avond zetten we de meiden nog even op de foto. Een oude foto van 12 jaar geleden wordt erbij gehaald en in die pose moet het nu ook gebeuren. De meiden installeren zich op de trampo en liggen klaar voor het schot. Makkelijker gezegd dan gedaan, eerste fotosessie mislukt. Asmita en Shivani liggen omgedraaid. Nogmaals een poging, die lukt! En oordeel nou zelf, niets veranderd.......of toch wel?!?

En dat zijn er dan 11!

Een elfde reiziger sluit zich aan. Lisanne, de vriendin van Julian gaat ons vergezellen. Leuk!
Het vinden van dezelfde ticket is nog wel een dingetje, maar na uren zoeken op het web lukt het uiteindelijk toch.